Ik herinner me nog goed dat ik op de lagere school nooit meezong; ik playbackte. ‘Henk, zing toch eens mee!’, gebood de meester van de zesde klas. In mijn tijd was dat nog de hoogste klas van de lagere school.
Toen ik aan zijn wens voldeed verzocht hij mij al snel vriendelijk om zachtjes mee te zingen. Er waren een paar kinderen in de klas die prachtig konden zingen, dat werkte vast niet in mijn voordeel.
Sinds die tijd zing ik niet graag mee op bruiloften en partijtjes, evenals voor een jarige. Heel eerlijk wil ik best verklappen dat ik dat best verdrietig vind. Van muziek en zang kan ik enorm genieten, zelf tot ontroering aan toe. Maar zingen, dat kan ik zelf dus helaas niet.
Soms zing ik een zinnetje mee, met name als er niemand in de buurt is. Onlangs maakte ik een uitzondering door dit op kantoor te doen, zoals ik slechts zeer sporadisch doe en min of meer per ongeluk.
‘Henk, ben jij zanger?’, vroeg een nog niet sinds lange tijd ingehuurde jongeman aan mij. Ongetwijfeld met enige verbazing en waarschijnlijk vol achterdocht keek ik hem aan en reageerde: ‘ Helaas kan ik niet zingen.’
Wat bleek? Hij had mij een paar keer een zinnetje horen zingen en vond dat het heel mooi klonk. Dacht ik zeker te weten dat hij mij voor de gek hield, hij bezwoer dat hij het serieus meende.
Goh. Dat ik goed kan zingen, dat waag ik te betwijfelen. Dat ik blijkbaar af en toe de juiste toon weet te raken, dat geloof ik nu best. Waarschijnlijk wil ik het graag geloven, min of meer tegen beter weten in. Misschien zing ik toch eens mee voor een jarige….heel zachtjes.
leftredeye 