De slagboom

Maandagavond verlieten wij het ziekenhuis, na onze kersverse kleindochter vol bewondering te hebben ontmoet. Ze is twaalf dagen na haar neefje geboren, terwijl beide moeders op dezelfde datum waren uitgerekend. Dit betekende voor mij dat ik enerzijds apetrots was nu wij in het rijke bezit zijn van maar liefst drie kleinkinderen, maar ook dat ik ineens voelde hoe vermoeid ik was nadat ik drie weken lang om drie uur ’s nachts wakker was geworden en tot de wekker van zes uur op z’n hoogst wat dommelde. Het was dan ook een bijzondere en spannende tijd.

Het sneeuwde flink toen wij de parkeerplaats afreden en bij de slagboom arriveerden. De automatische kentekencontrole bleek niet te werken, hetgeen me niet verwonderde met deze sneeuwval. Ik liet het raampje zakken en scande de code op de parkeerkaart. Er verscheen een wat wazige melding. Na nog enkele pogingen voerde ik via het schermpje ons kenteken in. De irritatie nam al lichtjes toe, maar gelukkig bood het apparaat drie mogelijkheden om de slagboom naar boven te krijgen.

Toen bleek dat ook de laatste mogelijkheid niet werkte, steeg mijn irritatiegraad en uitte ik wat minder nette woorden. Wat klein onderaan het scherm stond vermeld dat je op de infoknop kon drukken als je hulp wenste. Nou, dat wenste ik.

Het sneeuwde, alles was nat, maar bovenal was het donker. Het enige dat oplichtte was het scherm waarop ik las dat ik op de infoknop kon drukken, maar waar zat in hemelsnaam die infoknop?
Er zaten wat uitsteeksels op het apparaat die ik allemaal betastte; eerst voorzichtig en vervolgens wat steviger. Niets bleek echt in te drukken en er gebeurde verder niets. Nou ja, ik was ondertussen reuze chagrijnig, terwijl het toch zo’n heugelijke dag was. ‘Misschien moet je op info in het scherm drukken.’, zei mijn vrouw. Een lumineuze suggestie, maar ook dat bracht geen soelaas.

De auto naast mij leek te kampen met hetzelfde probleem en de chauffeur was uitgestapt. ‘Doet ie van jou het ook niet?’, vroeg ik vanwege de afstand, de draaiende automotoren en de wind met luide stem. De bestuurder bleek overigens een andere bezoeker van ons kleinkind.
“Nee.’, zei hij kort, stapte in en ik zag zijn slagboom omhoog gaan. ‘Je moet op de infoknop drukken.’, gaf hij als wijze raad mee.
‘Ja, maar waar zit die dan?’, riep ik hem wanhopig na. ‘Onder het dekseltje.’, hoorde ik hem nog net antwoorden.

Dekseltje? Ik speurde over het apparaat en zag uiteindelijk vlak naast het schermpje zo’n afsluitdekseltje dat je ook nog wel eens over een sleutelgat ziet. Ik tikte er met mijn vinger tegenaan en vermup, het verschoof naar links. Eronder zag ik niets, want er scheen geen licht, maar ik voelde dat ik iets in kon drukken. Na enige keren drukken, wellicht was ik ondertussen wat ongeduldig geworden, hoorde ik gekraak en een stem die iets nagenoeg onverstaanbaars zei. Ik haalde er iets als meldkamer uit.
‘De slagboom gaat niet omhoog!’, riep ik terug. Prompt ging de slagboom omhoog en kon ik richting de volgende bestemming.

Net op de weg kreeg ik een uitbrander van mijn vrouw. Ik had gemopperd, klonk agressief naar de andere bestuurder en sprak te hard tegen het luidsprekertje. Het tweede had ik overigens niet zo beleefd, maar het zal onbedoeld vast zo geklonken hebben.

Die nacht werd ik prompt weer om drie uur wakker en maakte me zorgen over onze dochter. De volgende dag bleek het redelijk te gaan en die nacht sliep ik voor het eerst in weken als een blok.
Weer wat helder vroeg ik me af wie zo’n onduidelijk systeem zou hebben ontworpen, waar een oude opa in het donker geen wijs meer uit wordt. Ineens wist ik het: de Rijksoverheid, waarbij ik de Belastingdienst hoofdzakelijk verdenk. Leuker kunnen we het niet maken, en daar zijn ze met vlag en wimpel in geslaagd.