Post van het CJIB.

Een goede bekende ontving onlangs post van het CJIB. Het bleek een beschikking te zijn, oftewel een bekeuring. In Wilp, een plaatsje tussen Apeldoorn en Deventer, had ze te hard gereden.
Deze beschikking kwam overigens niet geheel onverwacht, want ze had de flits gezien en kwam destijds al mopperend thuis. De opmerking dat ze altijd iets te hard rijdt viel op dat moment niet geheel in goede aarde. De oorzaak lag in dit geval echt niet bij haar, het was de schuld van “die eikel”.

Ze reed namelijk in het donker door Wilp. Ineens zag ze dat er een fietser zonder licht van rechts kwam, waardoor ze vrij plotseling af moest remmen. Vlak na deze zijweg was ze dan ook geflitst.
“Je bent geflitst terwijl je net af moest remmen? Dan heb je voor dat remmen dus behoorlijk te hard gereden.” was de in mijn ogen wel kloppende conclusie.
Maar, dat verhaal klopte uiteraard van geen kant. Ze vertelde: “Toen ik hem voor had laten gaan, gaf ik weer gas bij. Iets teveel en toen werd ik geflitst.”
Tja, tegen die redenatie kan je natuurlijk niet op.

Ze mocht daar 50 rijden, de gemeten snelheid was 57 waarvan er na correctie 54 overbleven. Een sanctie van 25 euro was de beloning voor het afremmen voor die gozer zonder licht. Daar had hij toch weer een nieuw lichtje voor aan kunnen schaffen.

(Originele blogdatum: 28-11-2010)

Over Left RedEye

De meeste RedEye blogs zijn geschreven naar aanleiding van gebeurtenissen die ik meemaak. Verder zijn er blogs geschreven als reactie op iets dat mijn zintuigen hebben waargenomen, vanuit een gedachtekronkel of gewoon om iets uit te proberen. Als ik het gevoel heb dat het creatief omgaan met de waarheid het verhaal ten goede komt, dan zal ik dat niet nalaten. Mocht je jezelf herkennen in een verhaal, maar staat het verhaal iets anders in je geheugen gegrift, dan kan dat kloppen. Om deze reden zijn de meeste verhalen volledig anoniem gelaten. Ik schrijf blogs omdat ik het leuk vind, ik pretendeer zeker niet een schrijver te zijn. Personen of groepen beledigen is beslist niet mijn intentie, hoewel ik niet altijd kan voorkomen dat er mensen zijn die zich wellicht aangesproken voelen. Het plaatsen van letters en leestekens in volgorde van deze verhalen gebeurt onder het motto: "Zo, dat ben ik ook weer kwijt."
Dit bericht werd geplaatst in Uncategorized. Bookmark de permalink .

Plaats een reactie