Hel efe, mij hong si vas.

De man van een collega heeft een beugel. Hij heeft dat ding nu zo ongeveer een jaar en heeft niet het gevoel dat het allemaal opschiet. Maar goed, goed bereid kost even tijd, dus hij houdt het nog wel een tijdje vol.

Een tijdje terug, vlak na het eten, hoorde mijn collega ineens een gemompel. Het klonk als: “Hel efe, mij hong si vas.”
“Wat zeg je?” was haar niet zo onlogische reactie.
“Hel efe, mij hong si vedome vas!” was de wat meer geïrriteerde reactie.
Ze ging kijken wat er aan de hand was en begreep al snel dat er iets niet helemaal in de haak was.
Zijn tong stak deels uit zijn mond en hij kwijlde zelfs wat. Dat deed hij normaal nooit!
Hij bleek al een tijdje bezig te zijn geweest om zijn tong los te krijgen, die aan de beugel was vastgeraakt toen hij wat achtergebleven etensresten tussen zijn gebit en beugel probeerde weg te krijgen.

Ze pakte zijn tong, maar had geen idee wat ze met dat glibberige ding aan moest vangen. “Moet ie naar voren, achter, boven, onder, links of rechts?” vroeg ze hem, niet wetende wat te doen.
“Wee i da!” was zijn antwoord. Hier kon ze dus niet zo veel mee.
Ze probeerde de tong op allerlei manieren los te krijgen, maar buiten het feit dat het kwijlen toenam en er ook rode vloeistof in zijn mond begon te verschijnen, leverde het verder niet veel op. Na een tijd prutsen gaven ze het onverrichter zake op.
Haar man had vervolgens een lumineus idee gekregen. Hij haalde een tangetje en knipte het draadje om de beugel los. Eureka! Dit bleek het gewenste resultaat te hebben.
De volgende dag ging hij naar de orthodontist, alwaar hij van een hoogst verbaasde orthodontist te horen kreeg dat ze dit nog nooit mee hadden gemaakt. De boel werd netjes hersteld, eind goed al goed.

Kort geleden, vlak na het eten, hoorde mijn collega ineens een bekend gemompel. Het klonk zo ongeveer als: “Hel efe, mij hong si vas.”

(Originele blogdatum: 13-11-2010)